Doğum, en büyük mucize. Kaan'ı kollarıma aldığımda iliklerime kadar hissettiğim tek şey buydu...
9 ay aynı bedeni paylaşmak, onu içinde büyütmek, aynı bedende çarpan iki kalp, bedenine dokunduğunda ona dokunuyor olma hissi ve tüm varlığınla içinde büyüttüğün o meleği 9 ay sonra kucağına almak... Normal doğumla Kaan'ı kucağıma aldığımda, Onu dünyaya getirdiğim her anı hissetmek inanılmaz bir duyguydu... Doğumdan çıktıktan sonra, nasıl geçti diye soran herkese bir daha hamile kalırsam yine normal doğum yaparım dedim!
Baran'a hamile olduğumu öğrendiğimde herşey yolunda giderse hiç düşünmeden normal doğum yapacağımı söyledim. Çok şükür ki hamileliğimde herşey yolunda gitti ve son haftalarda artık her an doğum olabilir diye beklemeye başladık. Baran'a hamileliğimi, ilk hamileliğimle çok farklı geçirdim, içimden bir ses doğumumun da çok farklı olacağını söylüyordu. Kaan 40 haftayı doldurmuş, 41. haftada suni sancı müdehalesi ile dünyaya gelmişti. Baran'ın ise gecikmeyeceğini, biz müdahele etmeden zamanı gelince kendiliğinden geleceğini hissediyordum. Her hamilelik, her doğum çok farklıymış. Hamileliğimin 38. Haftasında gittiğim doktor kontrolümde, doktorum bu hafta içinde doğurma olasılığın %50 demişti, biraz heyecanlanmadım değil aslında ama çok ihtimal vermiyordum, içimden bir ses daha değil diyordu.
Şehir dışında bizden haber bekleyen ailelerimizi bu haberle biraz heyecanlandırmıştım aslında ama Kaan’ın 40. haftadan sonra doğmuş olması, herkesi biraz rahatlatıyordu, sanki bu bebek de o haftalarda doğacak hissine kapılmışlardı.
