Hamileliğimin 37. Haftasında
heyecanla beklediğim doğum iznime ayrılmıştım. Doğuma kadar olan son 3 haftaya
neler sığdırmayı planlıyordum neler! Hastane çantam için bazı eksiklerim vardı
onları tamamlıycaktım, arkadaşlarımla sabah kahvaltılarına gidecek, bol bol
gezicek, yürüyüş yapıp, dinlenecektim. Çok telaşlıydım, sanki hemen
doğuracakmışım gibi bir hisse kapılmıştım, hazırlıksız yakalanmaktan korkuyordum.
Oğlumla sürekli erken gelmemesi için konuşuyordum, henüz doğuma hazır
olmadığımı, hala bazı eksiklerim olduğunu anlatıyordum. Hızla hazırlıklarımı
tamamlamaya başladım. 1 hafta içinde tüm hazırlıklarım tamamdı ama sanki
birşeyler hala eksikmiş gibi geliyordu, bir heyecan kaplamıştı içimi. Son
dönemlerde sıklaşan doktor kontrollerinden birinde doktorum doğumun çok
yaklaştığını söylemişti! Bu beklediğimiz tarihten biraz erkendi! Panik olmuştum
hemen İstanbul dışında yaşayan ailemi aradım ve doğum başlıyormuş hadi hemen
gelin dedim. Benim telefonum üzerine annem de panik olmuş, paldır küldür hemen
çıkıp geldiler.
Son haftalarda doktor
kontrollerim iyice sıklaşmıştı neredeyse gün aşırı doktora gider olmuştuk.
Kasılmalarım henüz yoktu, Oğlum beni ciddiye almış ve biraz daha içerde kalmaya
karar vemişti sanırım. Her kontrolde doktorun bana verdiği tarihi biraz daha
ileri atmaya başladı, doğumu tahmin ettiğimiz tarihten bir hafta geçmişti ve
40. Haftayı da doldurmuştum ama hala bir belirti yoktu, yavaş yavaş başlayan
kasılmaları ben hiç hissetmiyordum. Hamileliğim boyunca normal doğum
detaylarını araştırmamış, doğum videoları izlememiştim. Kendimi korkutmak ve
germek istemiyordum, kendimi biliyordum ne kadar araştırırsam o kadar
hazırlıklı olacak ve gerilecektim. En önemlisi doktoruma güveniyordum, beni
doğru yönlendireceğini biliyordum ve her zaman herşeyin doğalından yanaydım. Herhangi
bir sağlık sorunu olmadıktan sonra sezeryanla doğumu tercih etmiyordum, normal
doğumdan sonra vücudun daha kolay toparlanması da beni motive ediyordu.