Baranla ek
gıda serüvenimiz her gün ayrı maceralı geçiyor. Her gün, hatta her öğün, beni
ne beklediğini bilmeden oturuyorum karşısına. Bir gün o tabağı silip süpürüyor
bir gün bütün yemeği üzerime püskürtüyor. O püskürtme kısmı zaten en büyük eğlencesi,
ilk yaptığında n'yapıyosun çocuğum! diye güldüm, güldüm ya, onu oyun yaptı, el
kadar haliyle. Bir daha yüz bulup yapmasın diye artık ciddi duruyorum öyle
yaptığı zaman, yapmıyor mu? devam ediyor ama aynı zevki almıyor en azından. :)
Aslında biz
bu ek gıda serüvenine harika başlamıştık, harikadan kastım ilk günlerde bir
sonraki kaşığı beklemeye tahammülü yoktu, tabaklara falan saldırıyordu,
elimdeki kaşığı eliyle ağzına ittiriyordu yani yedirme hızım ona yavaş
geliyordu. İnanılmaz, her annenin rüyası bir tabloydu tabii. Her öğün bugün
neler yapacak diye heyecanlanıyordum sonra dişlerinden çok huzursuzlandı ve o
diş çıkarma döneminde o ağız kilitlendi. Çok üzerine gitmedim, istemiyorsa
yedirmedim, bir lokma bile yemediği sadece emzirdiğim günlerimiz de oldu, hala
da oluyor. O kendini daha huzurlu hissediyor, ben de öyle. Eyvah bugün yemedi, nasıl
büyüyecek bu çocuk endişesine kapılmadım, kapılmıyorum, çünkü büyüyorlar, o endişe
ilk çocukta oluyor, size de sakin olmanızı tavsiye ederim, çünkü elbet yiyecek,
yemiyorsa vardır bir sıkıntısı, üzerine gidip hem kendinizi hem de bebeğinizi
zorlamayın.